Nynorskordboka
ørken
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein ørken | ørkenen | ørkenar | ørkenane |
Opphav
dansk, bokmål ørken; av audTyding og bruk
- større område, særleg slette- eller høgland, som på grunn av lite eller inkje nedbør har særs avgrensa vegetasjon og dyreliv og er uskikka til bustad for menneske;
Døme
- golde, ugjestmilde ørkenar
- òg i sms som
- isørken
- sandørken
- steinørken
- i overført tyding: tom, innhaldslaus del av tilværet
Døme
- ein ørken av vankunne;
- kjenslelivet hans var ein ørken