Nynorskordboka
alliere
alliera
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å allieraå alliere | allierer | allierte | har alliert | allier! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| alliert + substantiv | alliert + substantiv | den/det allierte + substantiv | allierte + substantiv | allierande |
Opphav
gjennom fransk; frå latin alligare ‘binde, halde fast’ av ad ‘til’ og ligare ‘sameine’Tyding og bruk
- perfektum partisipp som adjektiv som er i samband
Døme
- allierte land;
- dei allierte sigra i begge verdskrigane
Faste uttrykk
- alliere seg medrefleksivt i uttrykkgjere samband med, skipe ein allianse;
òg: skaffe seg hjelp frå nokon- alliere seg med andre firma, kommunar, grupper;
- alliere seg med ein kjentmann – få hjelp