Nynorskordboka
verkje, verke 2
verkja, verka
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å verkaå verke | verker | verkte | har verkt | verk! |
| å verkjaå verkje | verkjer |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| verkt + substantiv | verkt + substantiv | den/det verkte + substantiv | verkte + substantiv | verkande |
| verkjande | ||||
Opphav
norrønt verkja; jamfør verk (1Tyding og bruk
- gjere vondt;
Døme
- det verkjer i foten;
- såret verkte;
- armane verkte av roinga
- kjenne verk (1, 1);ha vondt
Døme
- ho verkte i heile kroppen
- losne av betennelse;
Døme
- det verkte ut ein splint
- ha hugverk;ottast;vere urolig eller utolig
Døme
- han verkte av dårleg samvit;
- han sat og verkte med ei sak;
- ho verkte etter å kome seg av garde