Nynorskordboka
verke 2, verkje
verka, verkja
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å verkaå verke | verker | verkte | har verkt | verk! |
| å verkjaå verkje | verkjer |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| verkt + substantiv | verkt + substantiv | den/det verkte + substantiv | verkte + substantiv | verkande |
| verkjande | ||||
Opphav
norrønt verkja; av verk (1Tyding og bruk
- gjere vondt, smerte
Døme
- det verker i foten;
- foten, såret verker
- kjenne verk;lide vondt
Døme
- ho verkte i heile kroppen
- ha hugverk, ottast
Døme
- verke for utfallet
- svelle (3) ut
Døme
- det verkte ut ein splint
Faste uttrykk
- verke ettervere utolig etter