Nynorskordboka
vanvit, vanvett
substantiv inkjekjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| eit vanvett | vanvettet | vanvett | vanvetta |
| eit vanvit | vanvitet | vanvit | vanvita |
Opphav
norrønt vanvit; i tyding 1 etter tyskTyding og bruk
- mangel på vit (1) og dømekraft;
Døme
- drive ein til vanvit