Nynorskordboka
tynge 3, tyngje 2
tynga, tyngja
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å tyngaå tynge | tynger | tyngde | har tyngt | tyng! |
| å tyngjaå tyngje | tyngjer |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| tyngd + substantiv | tyngt + substantiv | den/det tyngde + substantiv | tyngde + substantiv | tyngande |
| tyngjande | ||||
Opphav
norrønt þyngja; av tungTyding og bruk
- vere eller gjere tung;trykkje ned med tyngd
Døme
- snøen tynger ned taket;
- børa tynger (meg) så
- vere til møde eller plage (for), kvile tungt på, plage, nage
Døme
- ansvaret, pliktene, alderen tynger meg;
- tynge folket med skattar;
- kva er det som tynger (på) deg?
- eg skal ikkje tynge deg – ikkje vere til byrde
- i perfektum partisipp:
- vere tyngd av alvoret
- i presens partisipp:
- tyngjande plikter, skattar
- gjere (noko) vanskeleg (å følgje med i)
Døme
- dei mange tala tynger framstillinga
- halle framover med hovudet;blunde lett
Døme
- eg tyngde visst til