Nynorskordboka
tilgje, tilgi, tilgjeve
tilgjeva
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å tilgi | tilgir | tilgav | har tilgitt | tilgi! |
| å tilgje | tilgjev | har tilgjeve | tilgje! | |
| å tilgjevaå tilgjeve | tilgjev! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| tilgitt + substantiv | tilgitt + substantiv | den/det tilgitte + substantiv | tilgitte + substantiv | tilgivande |
| tilgjeven + substantiv | tilgjeve + substantiv | den/det tilgjevne + substantiv | tilgjevne + substantiv | tilgjevande |
Opphav
etter lågtysk togevenTyding og bruk
- la krenking eller urett vere gløymd
Døme
- eg tilgav han det han hadde gjort
- ikkje ta ille opp;bere over med
Døme
- du må tilgi meg ein augeblink