Nynorskordboka
stupe
stupa
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å stupaå stupe | stuper | stupte | har stupt | stup! |
| styp | staup | har stope |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| stupt + substantiv | stupt + substantiv | den/det stupte + substantiv | stupte + substantiv | stupande |
| stopen + substantiv | stope + substantiv | den/det stopne + substantiv | stopne + substantiv | |
Opphav
norrønt stúpa ‘stå i vêret’; samanheng med stuvTyding og bruk
- kaste, styrte (seg) (med hovudet føre)
Døme
- stupe frå timeteren;
- kaste kleda og stupe i sjøen;
- stupe kråke – gjere kollbytte;
- hauken stuper (seg) rett ned på byttet;
- jagarflya stupte ned frå 5000 meters høgd
- falle, sige, styrte (brått framover)
Døme
- stupe så lang ein er
- falle om
- drive på til ein stuper
- gå rett ned i
Døme
- fjellet stupte i sjøen
Faste uttrykk
- stupe ut iòg: handle utan å tenkje seg om