Nynorskordboka
strupe 1
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein strupe | strupen | strupar | strupane |
Opphav
norrønt str(j)úpiTyding og bruk
- fremre del av halsen
Døme
- flyge i strupen på ein
- øvste del av luft- og matrøyret
- det kom nokre rare lydar frå strupen
- smal opning
Faste uttrykk
- fukte strupendrikke (litt)
- setje kniven på strupengje ein siste frist, varsel