Nynorskordboka
skjegge, skjeggje
skjegga, skjeggja
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å skjeggaå skjegge | skjeggar | skjegga | har skjegga | skjegg!skjegga!skjegge! |
| å skjeggjaå skjeggje | skjeggjar | skjeggja | har skjeggja | skjegg!skjeggja!skjeggje! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| skjegga + substantiv | skjegga + substantiv | den/det skjegga + substantiv | skjegga + substantiv | skjeggande |
| skjeggja + substantiv | skjeggja + substantiv | den/det skjeggja + substantiv | skjeggja + substantiv | skjeggjande |
Tyding og bruk
- bli skjeggete
- rake skjegget av;
Døme
- skjegge seg