Nynorskordboka
sjølvfølgje, sjølvfylgje, sjølvfølge
substantiv hokjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ei sjølvfølge | sjølvfølga | sjølvfølger | sjølvfølgene |
| ei sjølvfølgje | sjølvfølgja | sjølvfølgjer | sjølvfølgjene |
| ei sjølvfylgje | sjølvfylgja | sjølvfylgjer | sjølvfylgjene |
Opphav
av følgje (1Tyding og bruk
noko som er sjølvsagt, som ikkje treng nærmare forklaring eller grunngjeving
Døme
- å takke for hjelpa bør vere ei sjølvfølgje