Nynorskordboka
sist 2
adverb
Opphav
norrønt sízt, eigenleg superlativ av síð ‘seint’, n eintal av sist (1; jamfør sidan (2Tyding og bruk
- om tid: seinast, motsett først (2
Døme
- kome sist av alle;
- sist, men ikkje minst
- mot slutten
- sist i september
- attarst, til slutt
Døme
- stå sist i rekkja
- dårlegast
- bli sist i tevlinga
- som går nærmast føre
Døme
- takk for sist
- konjunksjon:
- vi vart for seine sist vi skulle nå ferja
Døme
- det var no det eg sist av alt ville
Faste uttrykk
- til sjuande og sistheilt til slutt