Nynorskordboka
sanse
sansa
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å sansaå sanse | sansar | sansa | har sansa | sans!sansa!sanse! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| sansa + substantiv | sansa + substantiv | den/det sansa + substantiv | sansa + substantiv | sansande |
Tyding og bruk
- ta opp inntrykk frå omverda eller formidle impulsar frå indre organ slik at dei kan registrerast av medvitet
Døme
- vere i den alderen eit barn byrjar å sanse
- leggje merke til, oppfatte
Døme
- ikkje sanse nokon ting;
- ho sansa ikkje det ho las
Faste uttrykk
- ikkje sanse segvere frå sans og samling
- sanse segkome til seg sjølv