Nynorskordboka
pønske, pønse
pønska, pønsa
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å pønsaå pønse | pønsar | pønsa | har pønsa | pøns!pønsa!pønse! |
| å pønskaå pønske | pønskar | pønska | har pønska | pønsk!pønska!pønske! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| pønsa + substantiv | pønsa + substantiv | den/det pønsa + substantiv | pønsa + substantiv | pønsande |
| pønska + substantiv | pønska + substantiv | den/det pønska + substantiv | pønska + substantiv | pønskande |
Opphav
gjennom lågtysk; frå fransk penser ‘tenkje’Tyding og bruk
sysle med planar om å gjere noko;
grunde, spekulere
Døme
- pønske på noko;
- pønske ut nye lure måtar