Nynorskordboka
kukelure
kukelura
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å kukeluraå kukelure | kukelurarkukelurer | kukelurte | har kukelurt | kukelur! |
| kukelurar | kukelura | har kukelura | kukelur!kukelura!kukelure! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| kukelurt + substantiv | kukelurt + substantiv | den/det kukelurte + substantiv | kukelurte + substantiv | kukelurande |
| kukelura + substantiv | kukelura + substantiv | den/det kukelura + substantiv | kukelura + substantiv | |
Opphav
gjennom lågtysk; frå nederlandsk koekeloeren ‘sitje innestengd, lure, speide’Tyding og bruk
sitje aleine og gruble
Døme
- sitje for seg sjølv og kukelure