Nynorskordboka
korrespondere
korrespondera
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å korresponderaå korrespondere | korresponderer | korresponderte | har korrespondert | korresponder! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| korrespondert + substantiv | korrespondert + substantiv | den/det korresponderte + substantiv | korresponderte + substantiv | korresponderande |
Opphav
gjennom tysk og fransk, frå mellomalderlatin correspondere, av latin con- og respondere ‘svare’; jamfør ko-Tyding og bruk
Døme
- dei korresponderte med folk frå heile landet
- om samferdselsmiddel: gå slik at rutetidene høver saman
Døme
- bussen korresponderer med ferja
- svare til kvarandre;
Døme
- dette korresponderer dårleg med det du sa i går
Faste uttrykk
- korresponderande medlemmedlem utan fulle rettar