Nynorskordboka
kapitulere
kapitulera
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å kapituleraå kapitulere | kapitulerer | kapitulerte | har kapitulert | kapituler! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| kapitulert + substantiv | kapitulert + substantiv | den/det kapitulerte + substantiv | kapitulerte + substantiv | kapitulerande |
Opphav
gjennom fransk; frå mellomalderlatin capitulare, opphavleg ‘setje opp i hovudpunkt’Tyding og bruk
- gje seg over til fienden (på visse vilkår)
Døme
- regjeringshæren kapitulerte
- i overført tyding: gje tapt
Døme
- partiet vil ikkje kapitulere på dette punktet