Nynorskordboka
kannik
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein kannik | kanniken | kannikar | kannikane |
Opphav
norrønt kannúkr, frå mellomalderlatin, av latin canon ‘regel’; samanheng med kanon (1Tyding og bruk
medlem av domkapittel;