Nynorskordboka
juvel
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein juvel | juvelen | juvelar | juvelane |
Opphav
gjennom tysk; frå gammalfransk joëlTyding og bruk
- slipt edelstein;smykke med edelsteinar
Døme
- gnistringa frå ein juvel
- i overført tyding: verdifull ting eller person;praktstykke
Døme
- dette målarstykket er juvelen i samlinga;
- han er juvelen i laget