Nynorskordboka
isolere
isolera
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å isoleraå isolere | isolerer | isolerte | har isolert | isoler! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| isolert + substantiv | isolert + substantiv | den/det isolerte + substantiv | isolerte + substantiv | isolerande |
Opphav
av italiensk isolare, av isola; av latin insula ‘øy’Tyding og bruk
- stengje ute, sperre av frå omverda
Døme
- det galdt å finne smitteberaren og isolere han
- unngå sosialt samkvem
Døme
- innflyttarane hadde lett for å isolere seg
- skilje ut og plassere for seg sjølv
Døme
- ingen har enno klart å isolere smittestoffet
- brukt som adjektiv
- eit isolert tilfelle;
- det var berre isolerte episodar
- forsyne med isolasjon (2);gje isolasjon (2)
Døme
- huset var dårleg isolert;
- rå luft isolerer dårleg
Faste uttrykk
- isolerande språkspråk utan bøyings- og avleiingsformer;
jamfør analytisk språk og syntetisk språk - sjå isolert fråsjå på eller vurdere utan samanheng med noko anna
- seksuelle overgrep må ikkje bli sett isolert frå andre typar overgrep
- sjå isolert påsjå på eller vurdere utan samanheng med noko anna
- ein må ikkje sjå isolert på saka;
- ein kan ikkje sjå isolert på kvar enkelt sak for seg
- vurdere isolertsjå på utan samanheng med noko anna
- spørsmålet kan ein ikkje vurdere isolert berre for barneskulen