Nynorskordboka
ironi
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein ironi | ironien | ironiar | ironiane |
Opphav
gjennom latin ironia; frå gresk eironeia ‘tilskaping, ironi’Tyding og bruk
uttrykksmåte der ein med fin spott seier det (stikk) motsette av det ein meiner, men slik at den eigenlege meininga skin igjennom
Døme
- med sin flengjande kritikk og fine ironi hudfletta han motstandarane
Faste uttrykk
- skjebnens/lagnadens ironinoko uventa som ser ut til å hende for å spele nokon eit puss