Nynorskordboka
hemme, hemje
hemma, hemja
verb
kløyvd infinitiv: -a
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å hemjaå hemje | hemjar | hemja | har hemja | hemj!hemja!hemje! |
| å hemmaå hemme | hemmar | hemma | har hemma | hem!hemma!hemme! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| hemja + substantiv | hemja + substantiv | den/det hemja + substantiv | hemja + substantiv | hemjande |
| hemma + substantiv | hemma + substantiv | den/det hemma + substantiv | hemma + substantiv | hemmande |
Opphav
frå tysk eller lågtysk hemmen; jamfør norrønt hemja ‘hemje, stanse’Tyding og bruk
hindre noko eller nokon i verksemd, utvikling eller utfalding;
leggje band på
Døme
- dei andre stormaktene prøvde å hemme den engelske frammarsjen i Afrika;
- dei tronge kleda hemmar meg i arbeidet;
- talefeilen hemma han ein del;
- overtrening kan verke hemmande på formutviklinga