Nynorskordboka
heisatur
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein heisatur | heisaturen | heisaturar | heisaturane |
Opphav
av lågtysk hei, heis(s)a interjeksjon og truleg av fransk çà ‘her, hit’, av hei (4; av eldre heisa ‘hei sann’Tyding og bruk
tur der ein slår seg laus, festar og ranglar
Døme
- dei hadde vore på ein heisatur til København