Nynorskordboka
frådøme, frådømme
frådøma, frådømma
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å frådømaå frådøme | frådømer | frådømde | har frådømt | frådøm! |
| frådømte | ||||
| å frådømmaå frådømme | frådømmer | frådømde | ||
| frådømte |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| frådømd + substantiv | frådømt + substantiv | den/det frådømde + substantiv | frådømde + substantiv | frådømande |
| frådømt + substantiv | den/det frådømte + substantiv | frådømte + substantiv | ||
| frådømd + substantiv | den/det frådømde + substantiv | frådømde + substantiv | frådømmande | |
| frådømt + substantiv | den/det frådømte + substantiv | frådømte + substantiv | ||
Tyding og bruk
døme til å miste;
ta frå, fråkjenne
Døme
- frådøme nokon foreldreretten;
- frådøme ein all ære