Nynorskordboka
forfølgje, forfylgje, forfølge
forfølgja, forfylgja, forfølga
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å forfølgaå forfølge | forfølger | forfølgde | har forfølgt | forfølg! |
| å forfølgjaå forfølgje | forfølgjer | |||
| å forfylgjaå forfylgje | forfylgjer | forfylgde | har forfylgt | forfylg! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| forfølgd + substantiv | forfølgt + substantiv | den/det forfølgde + substantiv | forfølgde + substantiv | forfølgande |
| forfølgjande | ||||
| forfylgd + substantiv | forfylgt + substantiv | den/det forfylgde + substantiv | forfylgde + substantiv | forfylgjande |
Opphav
frå lågtysk; av for- (2 og følgje (3Tyding og bruk
- følgje etter for å fange eller drepe
Døme
- forfølgje byttet
- følgje og plage
Døme
- forfølgje opposisjonelle;
- vere forfølgd av uhell;
- minna forfølgjer han
- stadig arbeide med for å føre vidare;halde fram med, følgje opp
Døme
- forfølgje eit mål;
- forfølgje suksessen
- gå rettens veg med
Døme
- forfølgje ei sak