Nynorskordboka
domar, dommar
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein domar | domaren | domarar | domarane |
| ein dommar | dommaren | dommarar | dommarane |
Opphav
norrønt dómari; av dom (1Tyding og bruk
- person som dømer i rettssak eller tvist
Døme
- domarane i lagmannsretten
- person som dømer i konkurransar, leikar eller liknande
Døme
- domaren stoppa kampen
- person som seier meininga si om noko eller nokon;kritikar
Døme
- gjere seg til domar over nokon
- om bibelske tilhøve: israelittisk ættehovding
Døme
- Gideon var ein domar