Nynorskordboka
tilfeldigheit
substantiv hokjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ei tilfeldigheit | tilfeldigheita | tilfeldigheiter | tilfeldigheitene |
Tyding og bruk
- noko som inntreffer tilfeldig (1), utan å vere planlagt eller regelbunde;
Døme
- eg traff dei ved ei tilfeldigheit;
- bli ramma av ein serie tilfeldigheiter
- det at noko hender tilfeldig
Døme
- det var berre tilfeldigheiter som gjorde at det ikkje gjekk gale