Nynorskordboka
dirigere
dirigera
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å dirigeraå dirigere | dirigerer | dirigerte | har dirigert | diriger! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| dirigert + substantiv | dirigert + substantiv | den/det dirigerte + substantiv | dirigerte + substantiv | dirigerande |
Opphav
av latin dirigere, av di- og regere ‘rette, styre’; jamfør di- (2Tyding og bruk
- leie eller sende i ei viss retning
Døme
- dirigere trafikken forbi ulykkesstaden
- styre med påbod;rå over
Døme
- ikkje la seg dirigere;
- dei ynskjer å sentralstyre og dirigere lærarutdanninga
- leie kor eller orkester ved framføringa av eit musikkverk;leie framføringa av eit musikkverk
Døme
- dirigere eit ungdomskor;
- dirigere ein symfoni