Nynorskordboka
innvilge
innvilga
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å innvilgaå innvilge | innvilgar | innvilga | har innvilga | innvilg!innvilga!innvilge! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| innvilga + substantiv | innvilga + substantiv | den/det innvilga + substantiv | innvilga + substantiv | innvilgande |
Opphav
frå tyskTyding og bruk
gå med på;
samtykkje i noko det er søkt om
Døme
- innvilge ein søknad;
- banken innvilga lånet;
- få innvilga permisjon