Nynorskordboka
bebreide
bebreida
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å bebreidaå bebreide | bebreidar | bebreida | har bebreida | bebreid!bebreida!bebreide! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| bebreida + substantiv | bebreida + substantiv | den/det bebreida + substantiv | bebreida + substantiv | bebreidande |
Uttale
bebræiˊdeOpphav
frå bokmål; etterleddet opphavleg av norrønt bregða ‘bebreide’Tyding og bruk
leggje skuld på;
Døme
- bebreide seg sjølv