Bokmålsordboka
kvikne
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å kvikne | kvikner | kvikna | har kvikna | kvikn!kvikne! |
| kviknet | har kviknet | |||
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hunkjønn | intetkjønn | bestemt form | flertall | |
| kvikna + substantiv | kvikna + substantiv | den/det kvikna + substantiv | kvikna + substantiv | kviknende |
| kviknet + substantiv | kviknet + substantiv | den/det kviknede + substantiv | kviknede + substantiv | |
| den/det kviknete + substantiv | kviknete + substantiv | |||
Opphav
norrønt kvikna; av kvikkBetydning og bruk
komme til krefter
Eksempel
- han kviknet og løp forbi de andre
Faste uttrykk
- kvikne til
- bli friskere
- kvikne til igjen etter sykdommen
- bli i bedre humør;
livne til- kvikne til av musikken