Bokmålsordboka
godsnakke
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å godsnakke | godsnakker | godsnakka | har godsnakka | godsnakk! |
| godsnakket | har godsnakket | |||
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hunkjønn | intetkjønn | bestemt form | flertall | |
| godsnakka + substantiv | godsnakka + substantiv | den/det godsnakka + substantiv | godsnakka + substantiv | godsnakkende |
| godsnakket + substantiv | godsnakket + substantiv | den/det godsnakkede + substantiv | godsnakkede + substantiv | |
| den/det godsnakkete + substantiv | godsnakkete + substantiv | |||
Betydning og bruk
snakke beroligende, vennlig eller innsmigrende
Eksempel
- godsnakke med noen