vogn
substantiv hokjønn
Opphav
norrønt vagn m; samanheng med vege (2Tyding og bruk
- køyretøy, transportreiskap med overstell som må kvile på minst éin aksling med hjul på kvar side
Døme
- barnevogn;
- handvogn;
- jernbanevogn;
- hest og vogn;
- faren ville ikkje låne bort vogna – bilen;
- ho kjende seg som femte hjul på vogna – til overs
- vognlass
Døme
- fire vogner sand
- maskindel som går att og fram
Døme
- vogna på ein skrivemaskin