vilt
substantiv inkjekjønn
Opphav
frå lågtysk; substantivert av inkjekjønnsforma av villTyding og bruk
særleg kollektivt: dyr som ein driv jakt eller fangst på
Døme
- det var mykje meir vilt i skogen og på fjellet før;
- småvilt;
- storvilt
- i overført tyding:
- kjenne seg som jaga vilt – kjenne seg forfølgd