sinus
substantiv hankjønn
Opphav
latin eigenleg ‘boge, bukt, fald’Tyding og bruk
- i matematikk: høve mellom den motståande kateten og hypotenusen for ein vinkel i ein rettvinkla trekant, forkorta sin, til skilnad frå cosinus
- holrom eller kanal i lekamen, særleg i nasen og hjernen