menneske
substantiv inkjekjønn
Opphav
gjennom dansk, frå gammalfrisisk manniska, menneska, jamfør norrønt manneskja og mennskr ‘menneskeleg’, samanheng med mann; jamfør menneskjeTyding og bruk
- skapning, vesen med opprett gonge, høg intelligens og evne til å tale;til skilnad frå dyr og plante
Døme
- det moderne mennesket;
- menneske og dyr;
- Gud og menneske
- individ, person
Døme
- eit godt menneske;
- eit vakse menneske;
- ein by med 380 000 menneske;
- det var ikkje eit menneske å sjå;
- ha noko godt i huset i tilfelle det skulle kome eit menneske
- som etterledd i ord som
- bymenneske
- friluftsmenneske
- gjennomsnittsmenneske
- ordensmenneske
- overmenneske
- stemningsmenneske
- individ med tanke på menneskelege eigenskapar;til skilnad frå maskin (1)
Døme
- ho er da berre eit menneske
- individ med tanke på menneskeverd
Døme
- han er da eit menneske, han òg
- i tiltale og omtale (ofte nedsetjande)
Døme
- kom inn da, menneske!
- kva er det du gjer, menneske!
- stakkars menneske;
- eg kjenner ikkje desse menneska
Faste uttrykk
- aldri bli menneske attetter ei ulukke: vere fysisk eller psykisk nedbroten
- nytt og betre menneskepositivt forandra;
utkvilt- kjenne seg som eit nytt og betre menneske