induksjon
substantiv hankjønn
Opphav
frå latin , av inducere ‘føre inn’; jamfør indusereTyding og bruk
- i filosofi: det å slutte frå ei rekkje einskildtilfelle til det allmenne;motsett deduksjon (2)
- i fysikk: det å få fram elektrisk straum i ein leiar ved å endre magnetfeltet rundt
Døme
- elektrisk induksjon
- i biologi: det at visse celler eller stoff, særleg under fosterutviklinga, utløyser ein bestemt vekst hos visse andre celler eller gjer at visse andre stoff blir laga
- i medisin: det å framkalle eller stimulere til ein ønskt respons
Faste uttrykk
- elektromagnetisk induksjonproduksjon av elektrisitet ved å endre den magnetiske fluksen (1 gjennom ein straumkrins
- elektrostatisk induksjondet at elektrisk ladning blir utvikla på overflata av ein leiar (3) når leiaren blir plassert i eit elektrostatisk felt