kontakt
substantiv hankjønn
Opphav
frå latin, av contingere ‘røre ved’Tyding og bruk
- det å kome borti eller røre ved noko;nært samband
Døme
- ha kontakt med underlaget;
- personleg kontakt mellom lærar og elev;
- knyte kontaktar i nærmiljøet;
- ta kontakt med nokon
- som etterledd i ord som
- augekontakt
- hudkontakt
- person ein har kontakt (1) med
Døme
- få hjelp av kontaktane sine
- innretning for uttak av elektrisk straum
Døme
- setje støpselet i kontakten
- som etterledd i ord som
- jordingskontakt
- stikk-kontakt