Nynorskordboka
ultimatum
substantiv inkjekjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| eit ultimatum | ultimatumet | ultimatum | ultimatuma |
Opphav
frå mellomalderlatin; samanheng med ultimoTyding og bruk
absolutt krav som det finst klargjorde konsekvensar av å motsetje seg
Døme
- stille eit ultimatum;
- nabolandet fekk ultimatumet: tilbaketrekking eller krig