Nynorskordboka
mora
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein mora | moraen | moraar | moraane |
| moraer | moraene | ||
Opphav
frå latin ‘opphald, utsetjing’, av morari ‘dryge, stanse’Tyding og bruk
i jus: forsøming av eller forseinking med å oppfylle føresegner i ein kontrakt til rett tid;
jamfør morarente