Nynorskordboka
knall 1
substantiv inkjekjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| eit knall | knallet | knall | knalla |
Opphav
truleg frå tysk , lydordTyding og bruk
kort, kraftig smell
Døme
- revolveren gjekk av med eit knall;
- slå saman boka med eit knall
Faste uttrykk
- knall og falldundrande nederlag;
fiasko- det enda i knall og fall