Nynorskordboka
karakal
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein karakal | karakalen | karakalar | karakalane |
Opphav
gjennom fransk; frå tyrkisk kara kulak ‘svart øyre’Tyding og bruk
rovdyr av gaupeslekta som lever i steppe- og ørkenområde i Afrika og Asia;
Caracal caracal