Nynorskordboka
heim 1
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein heim | heimen | heimar | heimane |
Opphav
norrønt heimrTyding og bruk
- bustad som er ein persons private opphaldsstad;fellesskap av menneske som bur saman
Døme
- få seg ein heim;
- bu mellombels langt frå heimen;
- gå frå hus og heim;
- dei kom frå ein god heim
- institusjon som er bustad for folk som ikkje har ein eigen heim (1, 1) eller som ikkje kan bu heime
Døme
- ein heim for foreldrelause barn
- som etterledd i ord som
- barneheim
- pleieheim
- studentheim
- rasjonelt grunnlag;
Døme
- det er ikkje heim i det