Nynorskordboka
harang
substantiv hankjønn
| eintal | fleirtal | ||
|---|---|---|---|
| ubunden form | bunden form | ubunden form | bunden form |
| ein harang | harangen | harangar | harangane |
Opphav
av fransk harangue; opphavleg gammalhøgtysk hring ‘krins, forsamling, kampplass’Tyding og bruk
lang, høgtideleg og keisam tale eller straffepreike
Døme
- lire av seg ein lang harang