Bokmålsordboka
hundjage
verb
infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
---|---|---|---|---|
å hundjage | hundjager | hundjaga | har hundjaga | hundjag! |
hundjagde | har hundjagd | |||
hundjaget | har hundjaget | |||
perfektum partisipp | presens partisipp | |||
---|---|---|---|---|
hankjønn / hunkjønn | intetkjønn | bestemt form | flertall | |
hundjaga + substantiv | hundjaga + substantiv | den/det hundjaga + substantiv | hundjaga + substantiv | hundjagende |
hundjagd + substantiv | hundjagd + substantiv | den/det hundjagde + substantiv | hundjagde + substantiv | |
hundjaget + substantiv | hundjaget + substantiv | den/det hundjagede + substantiv | hundjagede + substantiv | |
den/det hundjagete + substantiv | hundjagete + substantiv |
Betydning og bruk
brutalt jage noen bort;
skysse av gårde;
kjeppjage
Eksempel
- han ble hundjaget fra gården