Bokmålsordboka
framsnakke, fremsnakke
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å framsnakke | framsnakker | framsnakka | har framsnakka | framsnakk! |
| framsnakket | har framsnakket | |||
| å fremsnakke | fremsnakker | fremsnakka | har fremsnakka | fremsnakk! |
| fremsnakket | har fremsnakket | |||
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hunkjønn | intetkjønn | bestemt form | flertall | |
| framsnakka + substantiv | framsnakka + substantiv | den/det framsnakka + substantiv | framsnakka + substantiv | framsnakkende |
| framsnakket + substantiv | framsnakket + substantiv | den/det framsnakkede + substantiv | framsnakkede + substantiv | |
| den/det framsnakkete + substantiv | framsnakkete + substantiv | |||
| fremsnakka + substantiv | fremsnakka + substantiv | den/det fremsnakka + substantiv | fremsnakka + substantiv | fremsnakkende |
| fremsnakket + substantiv | fremsnakket + substantiv | den/det fremsnakkede + substantiv | fremsnakkede + substantiv | |
| den/det fremsnakkete + substantiv | fremsnakkete + substantiv | |||
Betydning og bruk
snakke positivt om person som ikke er til stede;
motsatt baksnakke