hell
substantiv inkjekjønn
Opphav
frå dansk, jamfør norrønt heill ‘varsel, lykke’; samanheng med heil (1Tyding og bruk
Døme
- det var eit hell at ho ikkje vart med i ulykkesbilen
Faste uttrykk
- hell i uhellheldig hending eller omstende som dempar verknaden av ei ugunstig hending
- det var eit hell i uhellet at alle var ute da huset rasa saman
- til alt hellheldigvis
- til alt hell kom dei uskadde frå ulykka