fullmakt
substantiv hokjønn
Opphav
frå lågtysk; etter latin plenipotentiaTyding og bruk
- makt, mynde eller løyve frå ein person til ein annan til å handle i staden hans
Døme
- gje nokon fullmakt til å heve pengane;
- ha fullmakt til å handle på vegner av styret
- dokument som gjev fullmakt (1)
Døme
- vise fullmakta