Nynorskordboka
lure 1
lura
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å luraå lure | lurarlurer | lurte | har lurt | lur! |
| lurar | lura | har lura | lur!lura!lure! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| lurt + substantiv | lurt + substantiv | den/det lurte + substantiv | lurte + substantiv | lurande |
| lura + substantiv | lura + substantiv | den/det lura + substantiv | lura + substantiv | |
Opphav
truleg frå lågtysk luren ‘lure på, bedra’Tyding og bruk
- vente på eit høve;halde seg skjult og lytte eller sjå etter noko
Døme
- katten ligg og lurer på fuglane;
- det lurer farar kvar ein går
- spekulere eller gruble på noko
Døme
- eg lurer på kor gammal ho er
Døme
- no er det snart slik at eg lurer på om dei kjem
Døme
- der lurte du han godt!
- eg vart lurt for vekslepengane;
- vi lot oss lure av svindlarar