hovding, høvding
substantiv hankjønn
Opphav
norrønt hǫfðingi; av hovudTyding og bruk
- overhovud for ei stamme eller eit folk
Døme
- hovdingen kjempa for folket sitt
- mest om norrøne forhold; leiande person i ein krins
Døme
- han var storbonde og hovding vest i landet
- i overført tyding: leiar (1) for ei sak, rørsle eller liknande
Døme
- ein hovding i målrørsla
- som etterledd i ord som
- åndshovding