Nynorskordboka
stille 5
stilla
verb
| infinitiv | presens | preteritum | presens perfektum | imperativ |
|---|---|---|---|---|
| å stillaå stille | stiller | stilte | har stilt | still! |
| perfektum partisipp | presens partisipp | |||
|---|---|---|---|---|
| hankjønn / hokjønn | inkjekjønn | bunden form | fleirtal | |
| stilt + substantiv | stilt + substantiv | den/det stilte + substantiv | stilte + substantiv | stillande |
Opphav
frå dansk, med innverknad frå lågtysk stellen; same opphav som stille (4Tyding og bruk
- leggje, plassere, setje (på ein viss stad eller måte);
Døme
- stille noko frå seg på bordet;
- stille saka på hovudet;
- stille noko til rådvelde;
- stille ein fritt;
- stille opp troppane;
- stille opp eit reknestykke;
- eg har ikkje noko å stille opp (med) mot henne – eg har ingenting eg skulle ha sagt mot henne;
- stille ut varene sine
- gå inn på eller ta ein viss plass;
Døme
- stille (seg) som kandidat;
- stille seg i brodden for noko;
- stille seg i vegen for noko;
- stille seg opp ved muren;
- stille seg lagleg til for hogg;
- stille seg tvilande til noko;
- stille ein fritt;
- stille til start, til val
Døme
- stille mannskap, garanti, utstyr;
- stille ein diagnose;
- stille liste
- setje fram
- stille eit spørsmål;
- stille krav
- arte seg
- da stiller saka seg annleis
- i perfektum partisipp:
- vere godt, dårleg stilt økonomisk